หลายคำถาม ไร้คำตอบ

อีกกี่ร่างจะร่วงหล่นบนแดนนี้
อีกกี่ร้อยชีวีที่สูญสิ้น
อีกกี่ศพกี่ซากฝังฝากดิน
ประชาชนจะยลยินยุติธรรม

อีกกี่ทุกข์ทับถมจมกองเถ้า
อีกกี่เศร้ากี่โศกวิโยคซ้ำ
อีกกี่เจ็บกี่ใจไหม้ระกำ
ปวงไพร่ฟ้าตาดำดำจึงได้ดี

อีกกี่หวังวาดไว้ในความฝัน
อีกกี่รอรอวันนั้นจวบวันนี้
อีกกี่ภาพให้พึ่งพิงสิ่งที่มี
อีกกี่ปี อีกกี่เดือน อีกกี่วัน

อีกกี่คำซ้ำซ้ำย้ำความคิด
อีกกี่ถูกอีกกี่ผิดที่ปิดกั้น
อีกกี่รักจึ่งมากล้นพ้นรำพัน
อีกกี่ฝันต้องฝังไว้ฝุ่นใต้ตีน

มหาละคอนแห่งลิเกย์

บทลิเกย์ละคอนอันร้อนร่าน
บนหลักการแห่งหลักกูคู่แดนฟ้า
ออกคำสั่งหลังม่านตระการตา
เผยเพียงภาพมายาอันยั่วยวน


มโหรีเล้าโลมประโคมลั่น
ฆ้อง ปี่ พาทย์ ระนาดพลัน ซร้องกำศรวล
ฉาบ ฉิ่ง ซอ ขลุ่ย ตะเข้ เข้าตีตรวน
ด้วยกระบวนอันโหดร้ายและรุนแรง


ทุกบทตอนสอนสั่งให้สยบ
ต้องน้อมนบในความดีที่สาดแสง
บนเวทีที่เทพไท้ได้แสดง
ทุกบทแฝงภาพฝันจรรโลงใจ


เสรีภาพฉาบน้ำตาลที่หวานหอม
ต้องสมยอมยกย่องต้องกราบไหว้
เสรีภาพเพียงแผ่วบางอยู่ข้างใน
มิอาจให้ใครรู้เห็นเป็นโทษทัณฑ์


ไพร่ก็เพียงเป็นผู้ชมต้องชื่นชอบ
ตามระบอบระเบียบที่เหยียบหยัน
ต่างสำแดงแสร้งว่าสุขทุกคืนวัน
คุณเอนกนับอนันต์นะเมตตา


บทลิเกย์ละคอนยังร้อนรุ่ม
ดั่งไฟสุมก้อนเส้าเผาไพร่ฟ้า
ให้สุกปลั่งมลังเมลืองเมืองมายา
นามมหาละคอนแห่งลิเกย์

And Justice For All

ยุติธรรมคำนี้มีข้อแม้
มอบให้แด่คนดีที่คัดสรร
คนของเขา-คนของเรา ไม่เท่ากัน
แยกชนชั้นชาติกำเนิดแห่งรูปนาม

ยุติธรรมคำนี้ที่กังขา
เป็นปัญหาคาใจในข้อห้าม
ต้องเคารพนบน้อมต้องยอมตาม
ต้องอย่าถามอย่าทักถึงหลักใด

ยุติธรรมคำนี้ที่ยกเว้น
ข้อกำหนดกฎเกณฑ์อันก่อไว้
นำเสนอเพื่อสนองคนของใคร
โทษน้อยใหญ่เพื่อรับใช้หรือเชิดชู

ยุติธรรมคำนี้มีข้อห้าม
ยุติความเป็นไทไร้ทางสู้
ยุติความคิดฝันอันพรั่งพรู
ยุติความใคร่รู้...อยู่ดักดาน

ยุติความตามคดีที่สับสน
ยุติความอับจนบนหลักฐาน
ยุติความตระหนักในหลักการ
ยุติความร้าวฉานด้วยตะราง

ยุติความตามโจทย์ที่จัดตั้ง
ยุติความตามสั่งทั้งสองข้าง
ยุติความตามใจไร้ทิศทาง
ยุติความตามอย่างอันแยบคาย

ยุติธรรมคำนี้มีปัญหา
กี่มาตรามากำหนดเป็นกฎหมาย
ทั้งพยานแลหลักฐานที่เรียงราย
ตัดสินความเป็น-ตาย ตามคดี

ยุติธรรมคำนี้มีคำถาม
เป็นนิยามของใครในแดนนี้
สนองชาติชั้นชนคนมั่งมี
เป็นนรกอเวจีแด่คนจน

คำตัดสินนั้นสิ้นสุดซึ่งสงสัย

ข้าแต่ศานพะนะท่านที่เคารพ
ขอน้อมนบจบฝ่ามือแลหมอบไหว้
ท่านสูงส่งซื่อตรงตามแต่ใจ
เลือกทางไหนไม่พลาดพลั้งสักครั้งเดียว

จะเลือกซ้ายเลือกขวาต้องว่าถูก
จะเลือกแก้แลเลือกผูกถูกทุกเที่ยว
ท่านทำถูกทุกสิ่งจริงจริงเชียว
ท่านจริงใจไม่ข้องเกี่ยวกับเล่ห์กล

ข้าแต่ศานพะนะท่านที่นับถือ
ร้อยเรื่องราวเล่าลือก็ไร้ผล
ใครประจานว่าหน้าด้านแลหน้าทน
ฤาจะหม่นหมองใจไม่มีวัน

ท่านตัดสินว่าสิ้นสุดซึ่งสงสัย
จะมีใครไปยุแย้งฤาเยาะหยัน
ด้วยภูมิรู้หมู่ไพร่ไม่เทียมทัน
สารขัณฑ์อันสูงส่งด้วยธงนำ

ด้วยอำนาจแห่งอำมาตย์มิอาจเสี่ยง
ไม่พอเพียงเลี้ยงชุบอุปถัมภ์
แลจานเจือเกื้อหนุนคุณธรรม
สร้างความจำ จะจงรักแลภักดี

ข้าแต่ศานพะนะท่านที่รักยิ่ง
ทุกทุกสิ่งที่ทำไปในวันนี้
เกิดอภิมหาอนุสาวรีย์
ให้เป็นที่เชิดชูและบูชา

เมื่อความคิดแผกแยกเป็นฝ่าย
ในจุดหมายแตกต่างปลายทางฝัน
ที่เคยรวมร่วมสร้างทางด้วยกัน
กลับทิ่มตำห้ำหั่นเข้าบั่นทอน


เคยเคียงคู่สู้เคียงข้างกลางสนาม
เปิดสงครามเสรีที่เร่าร้อน
ท้องถนนบนทางเท้าในนาคร
เป็นที่นอนที่กินร่วมกันมา


โค่นอำมาตย์ทรราชอันชั่วร้าย
ด้วยจุดหมายจะไม่ค้อมยอมเป็นข้า
จะหยุดพ้นจากไพร่ใต้บาทา
จึงพร่ำเพรียกเรียกหาประชาธิปไตย


วันเป็นเดือน เดือนเป็นปีที่ต่อสู้
ยืนเคียงคู่ไม่ครั่นคร้ามความเคลื่อนไหว
มหาชนบนแคว้นถิ่นแดนไทย
รวมทั้งโลกกว้างใหญ่ได้ร่วมแรง


เราก็เหมือนเพื่อนสนิทมิตรสหาย
ร่วมท้าทายฝ่ายอำมาตย์อำนาจแฝง
เป็นนิยามนามใหม่ว่าไพร่แดง
ประกายแสงสุกสว่างกลางผืนดิน


ทั้งวันคืนยืนอยู่สู้ไม่ถอย
ร่วมรอคอยด้วยความหวังยังไม่สิ้น
ถึงจุดเดือดเลือดไพร่ต้องไหลริน
ต้องกัดกินก้อนเลือดแลน้ำตา


บ้างบาดเจ็บบ้างล้มตายหลายชีวิต
บ้างก็ติดคุมขังดั่งหมูหมา
ได้รู้เช่นเห็นชาติอมาตยา
อุดมการณ์ยิ่งแก่กล้ายิ่งท้าทาย


ถึงวันนี้ที่คิดต่างแยกทางฝัน
วางขีดคั่นแยกความเห็นเป็นฝักฝ่าย
จะหักโหมโจมตีกันถึงตาย
หากจะพ่ายเพราะมึง-กู สู้กันเอง

โฆษณา

กาลเวลาล่วงเลยเผยสิ่งเร้น
สิ่งที่เห็นมิได้เป็นเช่นคำกล่าว
ภาพที่เห็นมิได้เป็นเช่นทุกคราว
ทุกเรื่องราวเป็นลิเกย์แลละคอน


โฆษณาพาใจให้คาดหวัง
ว่าคนยังคลั่งไคล้ไม่ถ่ายถอน
โฆษณาแต่เช้าจวบเข้านอน
เอื้ออาทรทุกวันทุกชั้นชน


ถูกปลูกฝังตั้งแต่เกิดจนแก่เฒ่า
เมืองไทยเราแสนดีมีสุขล้น
แม้นทุกข์ยากลำบากนักจักต้องทน
ต้องเจียมตนเจียมตัวไปตามกรรม


ทุกโรงเรียนเพียรสอนแต่อ้อนออก
ไม่ต้องคิดคุณครูบอกแลตอกย้ำ
ให้เด็กน้อยพยักหน้าตาดำดำ
เชื่อฟังคำคุณครูทุกถ้อยความ


อนุบาลผ่านประถมก็รู้ทั่ว
เหมือนควาย งัว คิดสงสัย อย่าได้ถาม
สักการะเคารพยิ่งสิ่งดีงาม
ทุกโมงยามย้ำเตือนตลอดมา


มัธยมยังยัดเยียดนิยายฝัน
เป็นเรื่องราวพิลึกพิลั่นอันเก่งกล้า
ประวัติศาสตร์สุโขทัย-อยุธยา
แล้วข้ามมาธนบุรี-จักรีวงศ์


มีมหาวิทยาลัยแห่งไหนสอน
เกินกว่าบทละคอนอันสูงส่ง
ประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์แลเผ่าพงศ์
ระเริงหลงเป็นลิเกย์เทวดา


โฆษณาพาใจให้เคลิ้มฝัน
สมองตีบสมองตันกันทั่วหน้า
ต้องตอกย้ำด้วยถ้อยคำโฆษณา
เหมือนหนึ่งว่า ข้า ทาส ไพร่ ไร้ความคิด.........

หนึ่งหนึ่งสอง

หนึ่งหนึ่งสอง
ท่วงทำนองที่แน่นหนักในรัก-หลง
เกิดคำถามตามมาว่าดำรง-
ความมั่นคงของชาติ?-ประชาชน?

หนึ่งหนึ่งสอง
ความปรองดองวูบดับด้วยสับสน
เมื่อคุณค่าของนิยามความเป็นคน
ยังเวียนวนเวียนว่ายใต้หมอกควัน

หนึ่งหนึ่งสอง
จึงร่ำร้องร่ำไรในความฝัน
เมื่อความคิดเห็นห่างแยกทางกัน
แล้วโรมรันรุกเร้าเข้าต่อตี

หนึ่งหนึ่งสอง
จะปกปัองปกปักด้วยรักนี้
คำนิยมจากนิยามความภักดี
จึงพร้อมใจใส่สีแลสุมไฟ

หนึ่งหนึ่งสอง
บ้างว่าต้องเปลี่ยนแปรแล้วแก้ไข
บ้างว่าต้องร้างราเลิกกันไป
บ้างก็ว่าเก็บไว้ให้เหมือนเดิม

หนึ่งหนึ่งสอง
ที่อาจมองเบื้องหน้าว่าส่งเสริม
มองเบื้องหลังเห็นเงื่อนงำว่าซ้ำเติม
ยิ่งจะเพิ่มรอยแยกแตกกระจาย

หนึ่งหนึ่งสอง
ใส่ทำนองดนตรีแห่งผีร้าย
รำเริงรำรุมกระหน่ำซ้ำให้ตาย
ถึงที่สุดแห่งจุดหมายในการเมือง

หนึ่งหนึ่งสอง
จะรับรองความหรูและฟูเฟื่อง
ประชาชนปรนปรุงความรุ่งเรือง
อันสยามนามประเทืองว่าเมืองทอง